فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (IPF)

فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (IPF) : فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (IPF) یک بیماری نادر ریه است که باعث سفت شدن بافت ریه می شود. این امر ورود هوا و تنفس طبیعی را برای شما سخت تر می کند. مشخص نیست که چرا IPF توسعه می یابد. کلمه idiopathic در واقع به معنای ناشناخته است.

هر مورد IPF متفاوت است، بنابراین مهم است که با پزشک خود در مورد جزئیات پیشرفت بیماری صحبت کنید. IPF تنها شرایطی نیست که می تواند تنفس را دشوارتر کند. در مورد تفاوت بین IPF و بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD) مطلع شوید.

چه چیزی باعث فیبروز ریوی ایدیوپاتیک (IPF) می شود؟

پزشکان ممکن است در هنگام تشخیص فیبروز ریوی به چندین علت بالقوه توجه کنند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد:

• قرار گرفتن در معرض محیطی، مانند آلودگی و سموم
• داروها
• پرتو درمانی
• عفونت ها
• بیماری های دیگر

با این حال، در اکثر موارد فیبروز ریوی، پزشکان قادر به شناسایی علت نیستند. اگر آنها نتوانند علتی را پیدا کنند، این بیماری به عنوان ایدیوپاتیک شناخته می شود.

عوامل ژنتیکی ممکن است در ایجاد فیبروز ریوی و IPF نقش داشته باشند، اما نادر است که این شرایط در بیش از یک عضو از یک خانواده رخ دهد. سایر عوامل خطر IPF را در اینجا کشف کنید.

علائم فیبروز ریوی ایدیوپاتیک چیست؟

IPF باعث ایجاد اسکار و سفتی در ریه های شما می شود. با گذشت زمان، جای زخم شدید می شود و سفتی آن تنفس را سخت تر می کند.

علائم رایج عبارتند از:

• تنگی نفس
• سرفه مزمن
• ناراحتی قفسه سینه
• ضعف
• خستگی
• کاهش وزن

در نهایت، ریه‌های شما ممکن است نتوانند اکسیژن کافی برای تامین مقدار مورد نیاز بدن را دریافت کنند. این در نهایت می تواند منجر به نارسایی تنفسی، نارسایی قلبی و سایر نگرانی های سلامتی شود. با این حال، IPF به کندی پیشرفت می کند و درمان هایی در دسترس است. درباره علائم هشدار دهنده IPF بیشتر بدانید.

آیا مراحل مختلف فیبروز ریوی ایدیوپاتیک وجود دارد؟

IPF مراحل رسمی ندارد، اما دوره های منحصر به فردی در پیشرفت بیماری وجود دارد. هنگامی که برای اولین بار تشخیص داده می شوید، ممکن است نیازی به کمک اکسیژن نداشته باشید. کمی بعد، ممکن است متوجه شوید که در حین فعالیت به اکسیژن نیاز دارید، زیرا هنگام پیاده روی، باغبانی یا تمیز کردن، نفس کشیدن برایتان سخت است.

از آنجایی که جای زخم در ریه های شما شدید می شود، احتمالاً همیشه به اکسیژن نیاز خواهید داشت. این شامل زمانی است که شما فعال هستید، در حال استراحت و حتی خواب هستید. در مراحل بعدی IPF، می‌توان از دستگاه‌های اکسیژن با جریان بالا برای ایجاد سطوح بالاتر اکسیژن استفاده کرد. وقتی از خانه دور هستید، ماشین‌های قابل حمل می‌توانند اکسیژن مداوم را تامین کنند.

IPF به تدریج پیشرفت می کند. برخی از افراد نیز شعله ور شدن بیماری یا دوره هایی را تجربه می کنند که تنفس دشوارتر است. آسیب ریه ای که در طول این شعله ور شدن رخ می دهد، برگشت پذیر نیست، و بعید است که هیچ یک از عملکرد ریه ای را که قبل از شعله ور داشتید، دوباره به دست آورید.

هر چند انجام برخی اقدامات می تواند به کند کردن پیشرفت بیماری کمک کند. این لیست از سوالات را بررسی کنید تا از پزشک خود در مورد پیشرفت IPF بپرسید.

فیبروز ریوی ایدیوپاتیک چگونه تشخیص داده می شود؟

از آنجایی که علائم و نشانه های IPF در طول زمان به کندی ایجاد می شود، تشخیص فوری IPF برای پزشکان دشوار است. جای زخم ناشی از IPF نیز شبیه به جای زخم ناشی از سایر بیماری های ریوی است.

برای تایید IPF و رد سایر علل احتمالی می توان از چندین آزمایش استفاده کرد.

آزمایشات مورد استفاده برای تشخیص IPF عبارتند از:

• اشعه ایکس قفسه سینه
• اسکن توموگرافی کامپیوتری با وضوح بالا (HRCT).
• تست ورزش
• تست های عملکرد ریه
• پالس اکسیمتری، که سطح اکسیژن خون شما را اندازه گیری می کند
• آزمایش گاز خون، که سطح اکسیژن و دی اکسید کربن خون شما را اندازه گیری می کند
• بیوپسی ریه

طبق گزارش بنیاد فیبروز ریوی، سالانه 50000 مورد جدید IPF در ایالات متحده تشخیص داده می شود. (منبع)